اثر سفرهای بلندمدت فضایی بر مغز فضانوردان - گل پدیده

به گزارش گل پدیده، با توجه به افزایش گردشگری فضایی در سال های اخیر، این یافته ها ممکن است مورد استقبال قرار بگیرند زیرا به نظر می رسد سفرهای فضایی کوتاه تر، تغییرات فیزیکی کمی را در مغز ایجاد می نمایند.

آنالیز تازه پژوهشگران آمریکایی نشان می دهد که ماموریت های طولانی و سفرهای مکرر به فضا ممکن است بر مغز فضانوردان تأثیر بگذارند.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، پژوهش های پیشین نشان داده بودند که پرواز فضایی می تواند تغییرات گسترده ای را در مغز انسان ایجاد کند. شرح دادن این تغییرات و اثرات بالقوه آنها ممکن است کلید موفقیت در ماموریت های آینده، مانند سفرهای چندساله برنامه ریزی شده به مریخ باشد.

پایدارترین تغییرات مرتبط با پروازهای فضایی در مغز که تا به امروز شناسایی شده اند، نشان می دهند که حفره های مغز به نام بطن ها می توانند تا 25 درصد بزرگ شوند. بطن ها با مایع مغزی-نخاعی پر شده اند که به محافظت، تغذیه و حذف مواد زائد از مغز یاری می نماید. عدم وجود کشش گرانشی باعث می گردد که مغز در جمجمه به سمت بالا حرکت کند و باعث انبساط بطن ها گردد.

هنوز معین نیست که عواقب بلندمدت این انبساط بطن چه می تواند باشد. ریچل سیدلر(Rachael Seidler)، محقق سلامت فضایی در دانشگاه فلوریدا(UF) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: این که چگونه این روند بر عملکرد و سلامت بلندمدت تأثیر می گذارد، یک پرسش بدون پاسخ است.

یکی از معماها در خصوص انبساط بطن این است که آیا با توجه به عواملی مانند طول متفاوت ماموریت ها، تعداد ماموریت های صورت گرفته پیشین یا زمان بین ماموریت ها، تفاوت دارد یا خیر. سیدلر و همکارانش برای کشف پاسخ این پرسش، مغز 30 فضانورد را با استفاده از ام آرآی پیش و پس از پرواز فضایی اسکن کردند. آنها مغز هشت فضانورد را پس از ماموریت های دو هفته ای، 18 فضانورد را پس از مأموریت های شش ماهه و چهار فضانورد را پس از مأموریت های طولانی تر تا یک سال، مورد آنالیز قرار دادند.

این گروه پژوهشی دریافتند که ماموریت های فضایی طولانی تر، به تورم بیشتر بطن منجر شده که بیشتر آن در شش ماه اول حضور در فضا رخ داده است. سیدلر گفت: بزرگترین جهش زمانی اتفاق می افتد که بین دو هفته تا شش ماه به فضا بروید. پس از دو هفته، تغییر قابل مقدار گیری در حجم بطن ها وجود ندارد.

وی اضافه نمود: با توجه به افزایش گردشگری فضایی در سال های اخیر، این یافته ها ممکن است مورد استقبال قرار بگیرند زیرا به نظر می رسد سفرهای فضایی کوتاه تر، تغییرات فیزیکی کمی را در مغز ایجاد می نمایند.

علاوه بر این، مقدار بزرگ شدن بطن در فضا پس از شش ماه کاهش یافت که ممکن است خبر خوبی باشد زیرا نشان می دهد که این تغییرات به مرور زمان به افزایش خود ادامه نمی دهند. دانستن این موضوع برای ماموریت های طولانی تر آینده مانند سفر به مریخ مهم است.

علاوه بر این، دانشمندان دریافتند که کمتر از سه سال فاصله بین پروازهای فضایی ممکن است زمان کافی را به بطن ها ندهد تا پیش از پرواز فضایی، به بازیابی کامل شرایط خود بپردازند. سیدلر گفت: این زمان به طور شگفت آوری طولانی است.

این یافته ها ممکن است بر برنامه ریزی ماموریت های فضایی آینده تأثیر بگذارند. با وجود این، از آنجا که پیامدهای پزشکی این انبساط بطن نامعین هستند، معلوم نیست که آیا این موضوع بر برنامه ریزی پروازها تأثیر می گذارد یا خیر. سیدلر ادامه داد: انتظار کشیدن در این مدت ممکن است یک ضرورت نباشد.

وی اضافه نمود: پژوهشگران در آینده، سلامتی بلندمدت فضانوردان را آنالیز خواهند کرد؛ از جمله این که به آزمایش خدمه تا پنج سال پس از پرواز خواهند پرداخت. این کار، یاری بزرگی را به درک پیامدهای بالقوه نتایج کنونی خواهد نمود اما انتظار می رود که تا 10 سال طول بکشد.

این پژوهش، در مجله Scientific Reports به چاپ رسید.