چرا باید کفش های خود را بیرون از خانه در بیاورید؟ - گل پدیده

به گزارش گل پدیده، این آلاینده ها - و مهمتر از همه سم عصبی خطرناک سرب - بی بو و بی رنگ هستند؛ بنابراین هیچ راهی وجود ندارد که بتوان پی برد آیا خطرات قرار گرفتن در معرض سرب فقط در خاک یا لوله های آب شما است یا اینکه در کف اتاق نشیمن شما نیز وجود دارد.

نظر دانشمندان این است که جای کفش در خانه نباشد، آن ها را تا حد امکان بیرون بگذارید و اصلا به داخل راه ندهید. اما کدام علت علمی توجیه می نماید که کفش هایتان را بیرون از خانه بگذارید؟

شاید خیلی از شما شهرنشینان و آپارتمان نشینان، به علت امنیت هم که باشد، کفش ها را به داخل خانه بیاورید و در جاکفشی شیک خود بگذارید تا خیالتان راحت باشد.

شاید هم آپارتمان امنی دارید و کفش هایتان را در پشت درب ورودی بیرون از منزلتان یا روی پادری یا در جاکفشی مناسب پاگرد قرار می دهید. اما صرف نظر از عقیده مدیر آپارتمان یا مجتمع مسکونی که در آن زندگی می کنید، علم در این مورد چه می گوید؟

به نظر شما واقعا جای کفش کجا می تواند باشد؟ بیرون از خانه یا داخل خانه در جاکفشی های لوکسی که درب آن ها حسابی کیپ می گردد؟

اگر پای خود را روی چیزی گل آلود یا چندش آور بگذارید، احتمالاً کفش های خود را تمیز می کنید. اما وقتی به خانه می رسید، آیا همواره دم درب منزل کفش را در می آورید؟

بسیاری از مردم این کار را نمی نمایند. آن ها با خودشان این طور فکر می نمایند که آن چه در کف کفش های خود حمل می نمایند، آخرین چیزی است که هنگام رسیدن به خانه به ذهنشان می رسد.

شیمیدانان محیط زیست یک دهه را صرف آنالیز محیط داخلی و آلاینده هایی که مردم در خانه های خود در معرض آن ها قرار می گیرند، نموده اند. اگرچه آنالیز آن ها از محیط داخلی، به وسیله برنامه DustSafe، هنوز کامل نیست، اما در خصوص این که آیا جای کفش در خانه است یا خارج ار خانه، علم به دومی متمایل است.

پس، بهتر است کثیفی خود را بیرون از خانه بگذارید.

مردم تا 90 درصد از زمان خود را در داخل خانه می گذرانند، بنابراین، سوال پوشیدن یا نپوشیدن کفش در خانه یک سوال پیش پا افتاده نیست.

تمرکز سیاست معمولاً بر محیط بیرونی برای خاک، کیفیت هوا و خطرات بهداشت عمومی محیطی است. با این حال، علاقه نظارتی رو به رشدی در خصوص کیفیت هوای داخل ساختمان وجود دارد.

موادی که در داخل خانه شما ایجاد می گردد فقط شامل گرد و غبار و خاک ناشی از ریختن مو و پوست افراد و حیوانات خانگی نمی گردد. حدود یک سومِ آن از خارج است، چه باید با خودش به داخل خانه بیاورد یا در ته کفش های شما به دام می افتد.

بعضی از میکروارگانیسم های موجود در کفش ها و کف پوش ها پاتوژن های مقاوم به دارو هستند، از جمله عوامل عفونی مرتبط با بیمارستان (میکروب ها) که درمان آن ها سخت است.

اگر سموم سرطان زای بقایای جاده آسفالت و مواد شیمیایی که غدد درون ریز را مختل می نمایند به چمن اضافه کنید، می توانید کثیفی کفش های خود را با دید جدیدی ببینید.

کار آنالیز دانشمندان شامل مقدار گیری و ارزیابی قرار گرفتن اعضای خانه در معرض طیف وسیعی از مواد مضر موجود در خانه ها بود. از جمله موارد زیر:

ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک (ژن هایی که باکتری ها را به آنتی بیوتیک ها مقاوم می نمایند)

مواد شیمیایی ضدعفونی نماینده در محیط خانه

میکروپلاستیک ها

عناصر رادیواکتیو

مواد شیمیایی پرفلورینه (بعلاوه به عنوان PFAS یا مواد شیمیایی ماندگار شناخته می شوند، به علت تمایل آن ها به ماندن در بدن و تجزیه نشدن) که به طور گسترده در بسیاری از محصولات بسته بندی صنعتی، خانگی و مواد غذایی استفاده می گردد.

تمرکز قوی کار دانشمندان شامل ارزیابی سطوح فلزات بالقوه سمی (مانند آرسنیک، کادمیوم و سرب) در داخل خانه ها در 35 کشور است.

این آلاینده ها - و مهمتر از همه سم عصبی خطرناک سرب - بی بو و بی رنگ هستند؛ بنابراین هیچ راهی وجود ندارد که بتوان پی برد آیا خطرات قرار گرفتن در معرض سرب فقط در خاک یا لوله های آب شما است یا اینکه در کف اتاق نشیمن شما نیز وجود دارد.

علم نشان می دهد که ارتباط بسیار قوی بین سرب داخل خانه و خاک حیاط شما وجود دارد.

محتمل ترین علت این ارتباط، کثیفی هایی است که از حیاط خانه شما وارد شده یا روی کفش هایتان و پنجه های پشمالوی حیوانات خانگی شما زیر پا چسبیده است.

این ارتباط نشان دهنده این اولویت است که مطمئن شوید مواد محیط بیرون شما دقیقاً در همان جا باقی می مانند. (ما در اینجا نکاتی به شما خواهیم گفت.)

مقاله ای در وال استریت ژورنال چنین استدلال کرد که کفش های داخل خانه چندان هم بد نیستند. نویسنده مقاله به این نکته اشاره نموده بود که باکتری E. coli - باکتری خطرناکی که در روده بسیاری از پستانداران از جمله انسان رشد می نماید - به قدری گسترده است که تقریباً در همه جا وجود دارد. بنابراین، جای تعجب نیست اگر این باکتری را در ته کفش پیدا کنید (همانطور که در مقاله اشاره شده است منشا 96 درصد باکتری ها از ته کفش هاست).

اما بیایید شفاف باشیم. اگرچه علمی بودن و استفاده از اصطلاح E. coli خوب است، اما این چیزها، به بیان ساده تر، باکتری های مرتبط با مدفوع هستند.

چه مال ما باشد و چه حیوان خانگی مان، اگر در معرض سطوح بالای این باکتری قرار بگیریم، این پتانسیل را دارد که ما را بسیار بیمار کند. پس، اگر یک جایگزین بسیار راحت دارید - و می توانید کفش هایتان را دم در خانه عوض کنید، چرا آن ها را به داخل خانه خود راه می دهید؟

در برترین حالت، خانه بدون کفش برنده می گردد نه کفش در خانه!

از نقطه نظر بهداشت محیطی، به جز انگشتان پا که گاه به گاه خمیده می شوند، زندگی در خانه بدون کفش معایب زیادی ندارد. گذاشتن کفش هایتان روی پادری درب ورودی نیز پاتوژن های بالقوه مضری را در آنجا باقی می گذارد.

همه ما می دانیم که پیشگیری به مراتب بهتر از درمان است. پس، درآوردن کفش در ورودی منزل برای بسیاری از ما یک فعالیت پیشگیری اساسی و آسان است.

آیا برای محافظت از پا به کفش احتیاج دارید؟ این هم ساده است - فقط از کفش یا دمپایی خانگی مخصوصی (کفش روفرشی، دمپایی روفرشی) بهره ببرید که هرگز در بیرون پوشیده نمی شوند.

علاوه بر این، موضوعی به نام سندرم خانه استریل وجود دارد که به افزایش نرخ آلرژی در بین بچه ها اشاره دارد. بعضی استدلال می نمایند که این مربوط به خانواده های بیش از حد وسواسی است.

در واقع، مقداری کثیفی احتمالاً مفید است، زیرا مطالعات نشان داده اند که به تقویت سیستم ایمنی بدن و کاهش خطر آلرژی یاری می نماید.

اما راه های بهتر و کمتری برای انجام این کار وجود دارد تا اینکه با کفش های کثیف در داخل خانه قدم بزنید. بیرون بروید، برای پیاده روی بروید، از فضای باز لذت ببرید.

فقط قسمت های کثیف تر آن را به داخل نیاورید تا در خانه های ما انباشته نگردد و محیط زندگی ما را آلوده نکند.

منبع: بهداشت نیوز